Ένα ατύχημα που αποδείχθηκε σημαντική καινοτομία έλαβε χώρα στις 28 Δεκεμβρίου του 1825. Πιο συγκεκριμένα, τη μέρα εκείνη, μια Αμερικανίδα καθαρίστρια ονόματι Τζόλι Μπέλιν έριξε κατά λάθος ένα λαμπτήρα που περιείχε τερεβινθίνη πάνω σε κάποια λεκιασμένα ρούχα. Ο εργοδότης της, ένας Γάλλος ιδιοκτήτης βαφείου, Ζαν Μπατίστ Ζολί, παρατήρησε πως όταν η τερεβινθίνη στέγνωσε, οι λεκέδες είχαν εξαφανιστεί από το ύφασμα. Αποφάσισε λοιπόν να διεξάγει ένα πείραμα βυθίζοντας ολόκληρο το ρούχο σε μια λεκάνη την οποία είχε γεμίσει με το παραπάνω υγρό και διαπίστωσε πως όταν στέγνωνε, ήταν "απαλλαγμένο" από τους λεκέδες. Έτσι, εκμεταλλεύτηκε το φαινόμενο αυτό οικονομικά, αναπτύσσοντας μια νέα υπηρεσία καθαρισμού ρούχων με αυτόν τον τρόπο, που έγινε γνωστός ως «nettoyage à sec" -δηλαδή, το στεγνό καθάρισμα.
Ανησυχίες ευφλεκτότητας οδήγησαν τον William Joseph Stoddard, έναν στεγνοκαθαριστή από την Ατλάντα, να αναπτύξει τον διαλύτη Stoddard ως έναν ελαφρώς λιγότερο εύφλεκτο εναλλακτικό σε διαλύτη με βάση τη βενζίνη.
Η χρήση πολύ εύφλεκτων διαλυτών πετρελαίου προκάλεσε πολλές φωτιές και εκρήξεις, με αποτέλεσμα την έκδοση κανονισμού για τους στεγνοκαθαριστές.
Μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, οι στεγνοκαθαριστές άρχισαν να χρησιμοποιούν χλωριωμένους διαλύτες. Αυτοί οι διαλύτες ήταν πολύ λιγότερο εύφλεκτοι από τους πετρελαϊκούς διαλύτες και είχαν βελτιωμένη καθαριστική ισχύ.
Ο Michael Faraday, ένας εξέχων χημικός, ανακάλυψε το τετραχλωροαιθυλένιο, γνωστό και ως υπερχλωροαιθυλένιο ή "perc", το οποίο είναι ο διαλύτης που χρησιμοποιήθηκε για τουλάχιστον έναν αιώνα.
Το οικολογικό στεγνό καθάρισμα
Το Perc είναι δημοφιλές στα στεγνοκαθαριστήρια επειδή είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και πιο γρήγορο στη χρήση από τον καθαρισμό με υδρογονανάνθρακες, που απαιτεί 75% περισσότερο χρόνο για να κάνει τον ίδιο καθαρισμό. Με αυτά τα αποτελεσματικά χαρακτηριστικά, δεν είναι περίεργο που το perc έχει παραμείνει ως δημοφιλής επιλογή για τόσο καιρό. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εγείρονται αντιρρήσεις για τη χρήση του, καθώς είναι πολύ δυνατό χημικό και επιβαρύνει το περιβάλλον. Έτσι, αναπτύχθηκε το οικολογικό στεγνό καθάρισμα.
Το συστατικό που χρησιμοποιείται στο οικολογικό στεγνό καθάρισμα περιλαμβάνει διαλύτες με βάση τη σιλικόνη, τον υδρογονάνθρακα, το διοξείδιο του άνθρακα (CO2), κλπ.
Το οικολογικό στεγνό καθάρισμα με χρήση CO2 (διοξειδίου του άνθρακα), περιλαμβάνει τη μετατροπή του CO2 σε υγρό, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιείται για το πλύσιμο των ρούχων και στη συνέχεια μετατρέπεται ξανά σε αέριο.